My little sister (21) told me sunday that everybody should have a soundtrack of their live. There is, somewhere in this world, one song that would perfectly describe you, your personality and tell the stories you want to tell, but don't know how. My sisters soundtrack is The outsider from a perfect circle. Here some of the lyrics (which clearly are not the most happy ones, but i can understand what she means):
Disconnect and self destruct one bullet at a time
What's your rush now, everyone will have his day to die
Medicated, drama queen, picture perfect, numb belligerence
Narcissistic, drama queen, craving fame and all its decadence
Lying through your teeth again
Suicidal imbecile
Think about it, put it on the fautline
What'll it take to get it through to you precious
Go with this, why do you wanna throw it away like this
Such a mess, I don't wanna watch you...
Although I like the thought of having a soundtrack of my life, how does one choos that song that exactly feels like your soundtrack? Do you have to search for it, or will it just come your way and you will know it when you listen to it? I mean, I have some favorite songs, but to say the lyrics fit my profile?:
Swallowed sorrowed
I'm with everyone and yet not just wanted
to be myself
hey you said that you would love to try some
hey you said you would love to die some
in the middle of a worm on a fish hook
you're the wave you're the wave you're the wave
from the band Bush, which is my favorite song ever! But no, definately not the soundtrack of my life...
or this one, which is a great song from MGMT:
I'm feeling rough, I'm feeling raw, I'm in the prime of my life.
Let's make some music, make some money, find some models for wives.
I'll move to Paris, shoot some heroin, and fuck with the stars.
You man the island and the cocaine and the elegant cars
do i need to say more?
So therefore i decided to write this blog, maybe someone can help me find the soundtrack of my life? all suggestions are welcome ;)
woensdag 19 november 2008
woensdag 15 oktober 2008
again another travel 'experience'
Although in general my life at the moment is going in an upward route, my traveling experiences are deteriating with the minute. It is not that I intended to write some blogs on the wonderful world of travel. Nore I intended to write down my own wining on personal issues; however, I have too. Not writing this down, would be a loss of a lot of laughs, ofcourse something I do not want to be guilty of.
When I stood at the busstop today, I was ignorant. Simply ignorant. I did not want to believe. However, when the bus did not show up at the agreed time, panic attacked. If I would not get this bus I would be too late for my train, therefore to late for my other train, and the other; and in the end would I miss my flight. And that is when my brain made the necessary links for me to understand what was going on: the universe does not want me to travel…
As some of you may remember, some weeks ago I missed my flight to Dublin. Which, without a doubt, was kind off my own fault. I forgot to ask the Busdriver if he was going to Charleroi OR Charleroi Airport. The difference was that I was not on my plane when it took off, I was at the airport though, I just arrived.
A few days later on I needed to be in Brussels again. I was supposed to arrive at a quarter to eleven pm. Just in time to catch a metro to my Bed and Breakfast. And there I stood in Rotterdam, my train had been cancelled. When the next one (one hour later) arrived, I was still hoping to catch a metro, since the lines closes at twelve. How lucky was I when the train had half an hour delay and I needed to take a taxi to my B&B when arriving at Brussels.
After a couple of days in Brussels I had to go back to the Netherlands to fly from there to London. I was already sceptical on trains in Belgium, so I decided to leave one train earlier then I would normally. Talking about good decisions: one and a half hour delay made me run for my plane. Ever ran with a laptop bag and a trolley not to miss your flight? Never knew I could run that fast….
If this would be all, it would be an enourmous slapstick already. Friends do even not want to travel with me anymore, because I am cursed according to them. And when one friend of mine told me this when I could not get to Brussels after my trip to London, because the whole of Belgium was on a strike, I thought it was a bit exegerated. However, this morning, standing besides a busstop with flashbacks in my head, did made me realise one thing: my friends are right, the universe does not want me to travel… One thing bothers me about it: Why?
When I stood at the busstop today, I was ignorant. Simply ignorant. I did not want to believe. However, when the bus did not show up at the agreed time, panic attacked. If I would not get this bus I would be too late for my train, therefore to late for my other train, and the other; and in the end would I miss my flight. And that is when my brain made the necessary links for me to understand what was going on: the universe does not want me to travel…
As some of you may remember, some weeks ago I missed my flight to Dublin. Which, without a doubt, was kind off my own fault. I forgot to ask the Busdriver if he was going to Charleroi OR Charleroi Airport. The difference was that I was not on my plane when it took off, I was at the airport though, I just arrived.
A few days later on I needed to be in Brussels again. I was supposed to arrive at a quarter to eleven pm. Just in time to catch a metro to my Bed and Breakfast. And there I stood in Rotterdam, my train had been cancelled. When the next one (one hour later) arrived, I was still hoping to catch a metro, since the lines closes at twelve. How lucky was I when the train had half an hour delay and I needed to take a taxi to my B&B when arriving at Brussels.
After a couple of days in Brussels I had to go back to the Netherlands to fly from there to London. I was already sceptical on trains in Belgium, so I decided to leave one train earlier then I would normally. Talking about good decisions: one and a half hour delay made me run for my plane. Ever ran with a laptop bag and a trolley not to miss your flight? Never knew I could run that fast….
If this would be all, it would be an enourmous slapstick already. Friends do even not want to travel with me anymore, because I am cursed according to them. And when one friend of mine told me this when I could not get to Brussels after my trip to London, because the whole of Belgium was on a strike, I thought it was a bit exegerated. However, this morning, standing besides a busstop with flashbacks in my head, did made me realise one thing: my friends are right, the universe does not want me to travel… One thing bothers me about it: Why?
zondag 21 september 2008
A day in the life of Inge...
With my high heels on and my suitcase in my hand I am trying to catch my buss, although I am still at home. And while I think I am ready to go, I notice my pantyhose: a hole in it. Faster then ever written down in the Guinness book of records am I changing into a new one. And with my mom bringing me to the bus stop by car, I am confident iI’ll be on time. Unfortunately, the bus driver has other concerns then getting me on time in Brussels and he decides to leave one minute earlier then agreed. One minute in good-scheduled Holland is a disaster: it is the same as half an hour in the Mediterranean countries. However, missing my bus does not mean I will not catch it eventually, and therefore my mother decides to track down the bus, cut it off and get me on it. So far, the plan works, if only the side of the road wasn’t that muddy and my heels weren’t so high. I am tripping over and decide to take of my heels, and in the rush I am also taking some grass and mud, which I insist on keeping in my hand, since I have to run for the bus, on my new stockings, and dropping grass/mud will at least mean one second delay in my effort to reach the bus. Luckily there are a lot of people in the bus, so everybody is a witness of the great peace of theatre (and the busdriver is curious regarding the grass I have in my hand when I enter the bus, so as a real lady should, I throw the grass out…).
Transferring from bus to train seems no problem. The only obstacle is on deciding if I want to buy a coffee for some caffeine. The coffee is horrific, that’s what for sure, and it is very expensive. On the other hand, keeping awake so I will be able to do some work, is also a major argument in favor of the expensive tasteless train coffee. Coffee it is.
In the train I am accompanied with only elderly people, apparently they can travel for free today. This means for me, I will have to listen for over more then 4 hours, since I am traveling to Brussels, to sweet grandmothers and grandfathers talking about the resemblance of me to their grandchildren. There go’s my plan on working on some essay’s.
Arriving in Brussels, everything flows fairly normal. The only thing is me almost bumping into a driving car, having to wait for half an hour at the counter, while it normally lasts 5 minutes, and almost missing my good friend, because I am not able to find the correct train station. Where it again go’s major wrong is when I decide to take a bus to the airport where I need to catch my plane to Dublin. Taking a bus to an airport does not mean disaster per se, however: you do need to take the right bus. And even when I am so proud of myself I am able to express myself in my horrible French, it does not occur to me that the strange route the bus driver is taking, might be have something to do with my knowledge of the language. So it happens I am arriving at the airport after two and a half hour, instead of 45 minutes. Right in time to watch my plane take off…
Disappointed am I calling a friend, to stay over. In the train back I am again lucky to have some talkative company: a drunken Brazilian, who happens to speak French, Spanish, Dutch and a little bit of English. Nevertheless, he is forgetting every 5 minutes I am a native Dutch and switches to English, in his horrible accent (same as me talking in French).
When I arrive at the train station I am deadly hungry, I haven’t had a proper meal in 8 hours. Unfortunately, all the normal sandwich shops at Brussels Midi close at 10 o’clock. Since I arrive at ten, they are not willing to sell me any sandwich. But how lucky am I: I spot a fastfood restaurant, (the most horrible one in the world: the Quick) that allows me to buy one of the sandwiches they have left. Since their burgers normally are not eatable, imagine what it must be when they are old: the bread is even more dry, the bacon is tougher and the burger is colder: Yummy!
After a deadly metro-trip and a dozen of phone calls later I arrive at my friends place. We head out for a beer and relax. And to make the circle round, we end up in an Irish pub…
maandag 11 augustus 2008
Analyse conflict Georgie-Rusland
Georgië – het conflict
Afgelopen donderdagnacht viel het Georgische leger hun autonome regio Zuid-Ossetië binnen. Als directe reactie hierop marcheerde Rusland 150 tanks vanuit het Noorden richting de hoofdstad van Zuid-Ossetië, Tschinvali. Wat in de eerste paar uren leek op een oorlog alleen gefocust op het Zuid-Ossetische grondgebied, bleek na een paar uren een optimistische misconceptie: Russische bommenwerpers hadden hun doel verlegd naar Gori - precies in het midden tussen Tbilisi, de hoofdstad van Georgië, en Tschinvali - en Marneuli - ten zuiden van Tbilisi -, waar 3 doden vielen en meerdere gewonden. Het was duidelijk, dit zou een Georgisch-Russische oorlog worden. In de volgende analyse zal ik proberen uit te leggen wat Georgië dreef om Zuid-Ossetië in te vallen, hoe Rusland’s reactie uitgelegd kan worden en waarom de internationale wereld zoveel aandacht geeft aan dit conflict. In dit vraagstuk zal ik niet ingaan op het recht op zelfbeschikking van de Osseten.
Waarom viel Georgië Zuid-Ossetië binnen?
Na een bloedige onafhankelijkheids oorlog in 1993 kreeg Zuid-Ossetië zijn autonome status binnen de republiek Georgië. Onder toezicht van Russische peacekeepers zou de 70.000 inwoners tellende regio een eigen president krijgen en een eigen federale regering. Vermeld moet worden dat Zuid-Ossetië geen eigen staat wil zijn, maar zich wil herenigen met Noord-Ossetië, wat in Rusland ligt. In de afgelopen jaren zijn er af en toe conflicten geweest, met name aan de grens. De Georgische regering beschuldigt Rusland van het opstoken van Zuid-Ossetiërs tegen Georgië en verdenkt de Russen te infiltreren in de Zuid-Ossetische federale regering. De Zuid-Osseten en de Russen beschuldigen de Georgiërs van het uitoefenen van druk op de regio, het niet erkennen van de federale regering en van het smeden van een plan Zuid-Ossetië weer onder eigen toezicht te krijgen.
Afgelopen week laaide het conflict weer op. Toen afgelopen weekeinde de Zuid-Ossetische regering besloot uit voorzorg vrouwen, bejaarden en kinderen uit de hoofdstad te evacueren, terwijl er feitelijk nog niks aan de hand was; werd men in Georgië gespannen. Vuurgevechten aan de grens – volgens beide partijen door onprofessionele rebellen – lieten de situatie in zoverre escaleren dat de Zuid-Ossetische president besloot op donderdagavond de onafhankelijkheid uit te roepen. Dit leidde tot zoveel woede onder Georgiërs, dat Misha Saakashvili (president Georgië) besloot troepen naar Tschinvali te sturen en deze hoofdstad te heroveren. De 150 tanks en troepen die al maanden klaar stonden bij de Noord-Ossetische grens van Russische zijde, werden hierop direct ingezet en tegen het middag uur van vrijdag arriveerden deze ook bij de hoofdstad.
Rusland’s beweegredenen
Sinds Misha Saakashvili in 2003 middels de geweldloze rozenrevolutie aan de macht kwam, kijkt Rusland met een schuin oog naar Georgië. De pro-westerse president laat duidelijk weten niet van de Russische interventies gediend te zijn en de aspiraties om lid te worden bij de NAVO vallen niet in goede aarde bij buurland Rusland. Waarom is Rusland geïnteresseerd in een klein landje van minder dan 5 miljoen inwoners, met geen economische waarde? Het antwoord op die vraag is kort en eenvoudig: olie. Vanuit buurland Azerbeidzjan wordt olie van de Kaspische zee, door Georgië heen naar Turkije en Europa gepompt. Georgië is de enige mogelijke route, omdat niet alleen Azerbeidzjan en Armenië in een conflict zitten, maar ook de grens tussen Armenië en Turkije op slot zit. Voor Rusland, als oligarch, is de route een doorn in het oog. Door deze route zou Europa onafhankelijk kunnen worden van Russische olie en op dit moment zijn de enige inkomsten van Rusland haar grondstoffen en dan in het bijzonder olie.
Al maanden beweerd de Georgische overheid dat Russische troepen klaar staan bij de grens met Abchazië en Zuid-Ossetië. Deze twee separatistische regio’s zouden een makkelijke manier zijn Georgië te destabiliseren. De inval afgelopen donderdagnacht van Georgië in Zuid-Ossetië leek een goed excuus. Over de inval van Georgië in Zuid-Ossetië moet vooropgesteld moet worden dat Georgië ernstige schendingen heeft begaan in Zuid-Ossetië en er inderdaad ingegrepen moest worden. De proportie waarmee Rusland echter reageerde, is schokkend. Niet allen de honderdvijftig tanks waarmee ze oprukten naar de hoofdstad zijn op zijn minst curieus te noemen, maar met name de aanvallen op militaire basissen buiten Zuid-Ossetië zijn onnodig en tasten de territoriale integriteit van Georgië aan.
In de internationale pers vraagt men zich af of dit een geplande actie van Moskou is geweest, of een reddingsactie die op zoveel militaire tegenstand stuitte dat ze in paniek het uit de hand hebben laten lopen. Het laatste lijkt hier het meest voor de hand liggend. Hoewel Rusland duidelijk Georgië als onwenselijke democratische onderbuur ziet – waarbij men zich überhaupt moet afvragen in hoeverre Georgië democratisch is – lijkt de manier waarop gereageerd wordt, namelijk als eerste vanuit Beijing, niet op een strategisch geplande militaire actie om Georgisch gezag te ondermijnen. Ook het feit dat de eerste paar uren Moskou niet live wilde reageren op de situatie lijkt te indiceren op een uit de hand gelopen actie.
Het conflict
Wat is er in de afgelopen paar dagen gebeurd dat dit relatief kleine conflict uitgelopen is tot een wereldwijd vraagstuk? Allereerst is er natuurlijk de inmenging van de VS die Georgië ziet als een beacon of democracy en derhalve dit kleine landje steunt tegen dictatoriale buren; en is de manier waarop Rusland reageerde op Georgië buitenproportioneel en schokt dit de Internationale wereld. Ten tweede is voor een groot deel van de wereld de olieroute via Georgië belangrijk, zeker in tijden als deze. Maar ook niet onbelangrijk is het feit dat Rusland gemeend heeft haar burgers te beschermen en zou dit deuren kunnen openen naar acties ten opzichte van andere landen, mocht iedereen toekijken en niets doen.
De Verenigde Staten heeft sinds Misha Saakahsvili aan de macht kwam grootte interesse in het landje. Het verspreiden van democratie is altijd een hottopic geweest van President Bush en als buurland van Rusland zou het kunnen helpen de invloed van Rusland in te dringen. Het is geografisch strategisch om Georgië als ally te hebben. Op het moment dat Rusland bommen gooide afgelopen vrijdag en zaterdag op zowel militaire als civiele doelen in Georgië, was het voor de VS duidelijk welke kant ze moesten kiezen én dat ze aandacht aan dit conflict moesten geven.
Volgens Rusland beschermen zij hun volk in Zuid-Ossetië en is dat de hoofdreden dat zij in het conflict in moesten grijpen. Er wonen inderdaad veel Russen in Zuid-Ossetië, maar liefst 2/3 van alle Osseten heeft de Russische nationaliteit. Dit kort uitgelegd worden, omdat het geen etnische Russen zijn, maar Osseten die de Russische nationaliteit aangeboden hebben gekregen van Rusland in de afgelopen jaren. Dit zou gezien kunnen worden als een humanitaire actie, omdat de Osseten niet over een geldig internationaal paspoort beschikken. Dit is de ene kant van de medaille, aan de andere kant: wat als de Internationale gemeenschap toestaat dat Rusland haar volk beschermt op het territorium van een ander land? Dan lijkt de deur open voor legitieme aanvallen in alle postsovjet landen. Maar niet alleen het Russische volk moet hier genoemd worden, want ook kan men zich afvragen hoe legitiem het is dat Rusland Georgische soevereiniteit heeft geschonden. Als de Russen op Zuid-Ossetisch territorium gebleven waren, was dit een ander vraagstuk geweest.
De oplossing?
Afgelopen paar dagen is het conflict hoog opgelopen. Rusland heeft de kustlijn geblokkeerd met haar Marine, het Georgische leger heeft niet genoeg ammunitie en wapens voor al haar troepen en lijkt nu ook in de andere separatistische regio, Abchazië, een oorlog uitgebroken. De Georgiërs zijn bang voor de toekomst, boos op zowel Rusland als hun eigen president voor het uit de hand lopen van het conflict; en erg verdrietig dat dit in hun land gebeurt. De Osseten zijn ook bang, boos en verdrietig en velen zijn gevlucht naar het in Rusland liggende Noord-Ossetië. De vraag is of zij ooit nog weer terug in de republiek Georgië willen.
Rusland lijkt niet te willen onderhandelen, zelfs na het volledig terugtrekken van de Georgische troepen op zondagochtend uit Zuid-Ossetië, komen er extra clausules voor een staakt het vuren en schilderen de Russen de Georgiërs af als leugenaars en genocidenplegers. Georgië aan de andere kant wil haar nederlaag niet erkennen en beschuldigt Rusland van imperialistische agressor en genocidenpleger; wat de situatie tussen beiden landen niet ten goede komt.
De enige hoop ligt nu in handen van de Internationale wereld. Een wereld die al eerder gefaald heeft in voormalig Joegoslavië, Rwanda en Sudan. Die, naast een ellenlange discussie in de veiligheidsraad van de VN, haar diplomatieke onderhandelmethode na 3 dagen oorlog uit de kast haalt. Zowel de Osseten als de Georgiërs hopen dat dit iets uit zal halen, maar de vraag is ten zeerste of Rusland gehoor zal geven aan deze wanhoopskreet.
Afgelopen donderdagnacht viel het Georgische leger hun autonome regio Zuid-Ossetië binnen. Als directe reactie hierop marcheerde Rusland 150 tanks vanuit het Noorden richting de hoofdstad van Zuid-Ossetië, Tschinvali. Wat in de eerste paar uren leek op een oorlog alleen gefocust op het Zuid-Ossetische grondgebied, bleek na een paar uren een optimistische misconceptie: Russische bommenwerpers hadden hun doel verlegd naar Gori - precies in het midden tussen Tbilisi, de hoofdstad van Georgië, en Tschinvali - en Marneuli - ten zuiden van Tbilisi -, waar 3 doden vielen en meerdere gewonden. Het was duidelijk, dit zou een Georgisch-Russische oorlog worden. In de volgende analyse zal ik proberen uit te leggen wat Georgië dreef om Zuid-Ossetië in te vallen, hoe Rusland’s reactie uitgelegd kan worden en waarom de internationale wereld zoveel aandacht geeft aan dit conflict. In dit vraagstuk zal ik niet ingaan op het recht op zelfbeschikking van de Osseten.
Waarom viel Georgië Zuid-Ossetië binnen?
Na een bloedige onafhankelijkheids oorlog in 1993 kreeg Zuid-Ossetië zijn autonome status binnen de republiek Georgië. Onder toezicht van Russische peacekeepers zou de 70.000 inwoners tellende regio een eigen president krijgen en een eigen federale regering. Vermeld moet worden dat Zuid-Ossetië geen eigen staat wil zijn, maar zich wil herenigen met Noord-Ossetië, wat in Rusland ligt. In de afgelopen jaren zijn er af en toe conflicten geweest, met name aan de grens. De Georgische regering beschuldigt Rusland van het opstoken van Zuid-Ossetiërs tegen Georgië en verdenkt de Russen te infiltreren in de Zuid-Ossetische federale regering. De Zuid-Osseten en de Russen beschuldigen de Georgiërs van het uitoefenen van druk op de regio, het niet erkennen van de federale regering en van het smeden van een plan Zuid-Ossetië weer onder eigen toezicht te krijgen.
Afgelopen week laaide het conflict weer op. Toen afgelopen weekeinde de Zuid-Ossetische regering besloot uit voorzorg vrouwen, bejaarden en kinderen uit de hoofdstad te evacueren, terwijl er feitelijk nog niks aan de hand was; werd men in Georgië gespannen. Vuurgevechten aan de grens – volgens beide partijen door onprofessionele rebellen – lieten de situatie in zoverre escaleren dat de Zuid-Ossetische president besloot op donderdagavond de onafhankelijkheid uit te roepen. Dit leidde tot zoveel woede onder Georgiërs, dat Misha Saakashvili (president Georgië) besloot troepen naar Tschinvali te sturen en deze hoofdstad te heroveren. De 150 tanks en troepen die al maanden klaar stonden bij de Noord-Ossetische grens van Russische zijde, werden hierop direct ingezet en tegen het middag uur van vrijdag arriveerden deze ook bij de hoofdstad.
Rusland’s beweegredenen
Sinds Misha Saakashvili in 2003 middels de geweldloze rozenrevolutie aan de macht kwam, kijkt Rusland met een schuin oog naar Georgië. De pro-westerse president laat duidelijk weten niet van de Russische interventies gediend te zijn en de aspiraties om lid te worden bij de NAVO vallen niet in goede aarde bij buurland Rusland. Waarom is Rusland geïnteresseerd in een klein landje van minder dan 5 miljoen inwoners, met geen economische waarde? Het antwoord op die vraag is kort en eenvoudig: olie. Vanuit buurland Azerbeidzjan wordt olie van de Kaspische zee, door Georgië heen naar Turkije en Europa gepompt. Georgië is de enige mogelijke route, omdat niet alleen Azerbeidzjan en Armenië in een conflict zitten, maar ook de grens tussen Armenië en Turkije op slot zit. Voor Rusland, als oligarch, is de route een doorn in het oog. Door deze route zou Europa onafhankelijk kunnen worden van Russische olie en op dit moment zijn de enige inkomsten van Rusland haar grondstoffen en dan in het bijzonder olie.
Al maanden beweerd de Georgische overheid dat Russische troepen klaar staan bij de grens met Abchazië en Zuid-Ossetië. Deze twee separatistische regio’s zouden een makkelijke manier zijn Georgië te destabiliseren. De inval afgelopen donderdagnacht van Georgië in Zuid-Ossetië leek een goed excuus. Over de inval van Georgië in Zuid-Ossetië moet vooropgesteld moet worden dat Georgië ernstige schendingen heeft begaan in Zuid-Ossetië en er inderdaad ingegrepen moest worden. De proportie waarmee Rusland echter reageerde, is schokkend. Niet allen de honderdvijftig tanks waarmee ze oprukten naar de hoofdstad zijn op zijn minst curieus te noemen, maar met name de aanvallen op militaire basissen buiten Zuid-Ossetië zijn onnodig en tasten de territoriale integriteit van Georgië aan.
In de internationale pers vraagt men zich af of dit een geplande actie van Moskou is geweest, of een reddingsactie die op zoveel militaire tegenstand stuitte dat ze in paniek het uit de hand hebben laten lopen. Het laatste lijkt hier het meest voor de hand liggend. Hoewel Rusland duidelijk Georgië als onwenselijke democratische onderbuur ziet – waarbij men zich überhaupt moet afvragen in hoeverre Georgië democratisch is – lijkt de manier waarop gereageerd wordt, namelijk als eerste vanuit Beijing, niet op een strategisch geplande militaire actie om Georgisch gezag te ondermijnen. Ook het feit dat de eerste paar uren Moskou niet live wilde reageren op de situatie lijkt te indiceren op een uit de hand gelopen actie.
Het conflict
Wat is er in de afgelopen paar dagen gebeurd dat dit relatief kleine conflict uitgelopen is tot een wereldwijd vraagstuk? Allereerst is er natuurlijk de inmenging van de VS die Georgië ziet als een beacon of democracy en derhalve dit kleine landje steunt tegen dictatoriale buren; en is de manier waarop Rusland reageerde op Georgië buitenproportioneel en schokt dit de Internationale wereld. Ten tweede is voor een groot deel van de wereld de olieroute via Georgië belangrijk, zeker in tijden als deze. Maar ook niet onbelangrijk is het feit dat Rusland gemeend heeft haar burgers te beschermen en zou dit deuren kunnen openen naar acties ten opzichte van andere landen, mocht iedereen toekijken en niets doen.
De Verenigde Staten heeft sinds Misha Saakahsvili aan de macht kwam grootte interesse in het landje. Het verspreiden van democratie is altijd een hottopic geweest van President Bush en als buurland van Rusland zou het kunnen helpen de invloed van Rusland in te dringen. Het is geografisch strategisch om Georgië als ally te hebben. Op het moment dat Rusland bommen gooide afgelopen vrijdag en zaterdag op zowel militaire als civiele doelen in Georgië, was het voor de VS duidelijk welke kant ze moesten kiezen én dat ze aandacht aan dit conflict moesten geven.
Volgens Rusland beschermen zij hun volk in Zuid-Ossetië en is dat de hoofdreden dat zij in het conflict in moesten grijpen. Er wonen inderdaad veel Russen in Zuid-Ossetië, maar liefst 2/3 van alle Osseten heeft de Russische nationaliteit. Dit kort uitgelegd worden, omdat het geen etnische Russen zijn, maar Osseten die de Russische nationaliteit aangeboden hebben gekregen van Rusland in de afgelopen jaren. Dit zou gezien kunnen worden als een humanitaire actie, omdat de Osseten niet over een geldig internationaal paspoort beschikken. Dit is de ene kant van de medaille, aan de andere kant: wat als de Internationale gemeenschap toestaat dat Rusland haar volk beschermt op het territorium van een ander land? Dan lijkt de deur open voor legitieme aanvallen in alle postsovjet landen. Maar niet alleen het Russische volk moet hier genoemd worden, want ook kan men zich afvragen hoe legitiem het is dat Rusland Georgische soevereiniteit heeft geschonden. Als de Russen op Zuid-Ossetisch territorium gebleven waren, was dit een ander vraagstuk geweest.
De oplossing?
Afgelopen paar dagen is het conflict hoog opgelopen. Rusland heeft de kustlijn geblokkeerd met haar Marine, het Georgische leger heeft niet genoeg ammunitie en wapens voor al haar troepen en lijkt nu ook in de andere separatistische regio, Abchazië, een oorlog uitgebroken. De Georgiërs zijn bang voor de toekomst, boos op zowel Rusland als hun eigen president voor het uit de hand lopen van het conflict; en erg verdrietig dat dit in hun land gebeurt. De Osseten zijn ook bang, boos en verdrietig en velen zijn gevlucht naar het in Rusland liggende Noord-Ossetië. De vraag is of zij ooit nog weer terug in de republiek Georgië willen.
Rusland lijkt niet te willen onderhandelen, zelfs na het volledig terugtrekken van de Georgische troepen op zondagochtend uit Zuid-Ossetië, komen er extra clausules voor een staakt het vuren en schilderen de Russen de Georgiërs af als leugenaars en genocidenplegers. Georgië aan de andere kant wil haar nederlaag niet erkennen en beschuldigt Rusland van imperialistische agressor en genocidenpleger; wat de situatie tussen beiden landen niet ten goede komt.
De enige hoop ligt nu in handen van de Internationale wereld. Een wereld die al eerder gefaald heeft in voormalig Joegoslavië, Rwanda en Sudan. Die, naast een ellenlange discussie in de veiligheidsraad van de VN, haar diplomatieke onderhandelmethode na 3 dagen oorlog uit de kast haalt. Zowel de Osseten als de Georgiërs hopen dat dit iets uit zal halen, maar de vraag is ten zeerste of Rusland gehoor zal geven aan deze wanhoopskreet.
zondag 10 augustus 2008
Demonstratie
Naar aanleiding van de zorgelijke oorlog toestand in Georgië als gevolg van de Russische militaire interventie, BOMBARDIMENT VAN GEHEEL GEORGIE, ANEXATIE VAN GEORGIE DOOR RUSSLAND, wordt een protestactie gehouden. De actie zal plaatsvinden op MAANDAG 11 augustus a.s... om 13:00 uur BIJ de Russische ambassade, gevestigd op de Andries Bickerweg 2, 2517 JP Den Haag. DEMOSTRATIE STAART BIJ RUSSISCHE AMBASSADE EN DOORGAAT NAAR VREDESPALEIN. Jullie steun en medestaan bij de actie zal veel betekenen voor Georgië. Daarom verspreid deze mail verder.
Actiecomité van Stichting Georgië / Georgische Diaspora
www.geo-diaspora.nl
Actiecomité van Stichting Georgië / Georgische Diaspora
www.geo-diaspora.nl
Update
Friday, August 8, 2008 at 11:54pm | Edit Note | Delete
I was just with Sian on the phone, a British girl I have met in Georgia, and she is now on the main street of Tbilisi shouting: SAKARTVELOS GAUMARJOS! For peace against war. It has been the best news so far, just a few hours ago a spoke to my best friend Sergio who told me the Georgian police was taking young boys from the streets to participate in the war and already a war-hospital was initialized. So this demonstration surely is a major shout out to the Georgian governement, the international community and Russia: please let this stop. For now, I am going to bed, I am emotionally drowned. But tomorrow morning early I'll be back in front of the telly and behind the internet, calling and messaging friends. I have never been so concerned for such close friends in my life and it hurts not only emotionally to hear what's going on in the country I love so much...
I was just with Sian on the phone, a British girl I have met in Georgia, and she is now on the main street of Tbilisi shouting: SAKARTVELOS GAUMARJOS! For peace against war. It has been the best news so far, just a few hours ago a spoke to my best friend Sergio who told me the Georgian police was taking young boys from the streets to participate in the war and already a war-hospital was initialized. So this demonstration surely is a major shout out to the Georgian governement, the international community and Russia: please let this stop. For now, I am going to bed, I am emotionally drowned. But tomorrow morning early I'll be back in front of the telly and behind the internet, calling and messaging friends. I have never been so concerned for such close friends in my life and it hurts not only emotionally to hear what's going on in the country I love so much...
არაWAR
Just 3 weeks back in cold and rainy Holland when war seems not unlikely in my beloved country Georgia.
As some of you may know, there are two separist regions in Georgia: Abkhazia and South-Ossetia. In the '90ties there have been wars, but since only some tensions. Unfortunately, after some fire-conflict between Georgia and South-Ossetia in the last few days, now Georgia is in full state of war: all reservists have been called and troops are re-called from Iraq. There have been several civilians being killed, bombs being dropped even on georgian territory and the troops in Iraq have being called back. Georgia is ready for war and the Russians are angry and troops/tanks have been send on to georgian territory. Ofcourse all for the sake of 'reinforcement'and with the claim Georgia have been guilty of ethnic cleansing in South Ossetia.
It is again a he said/he said conflict. Misha (Georgian President) stated on CNN that Russian troops have been ready at the border for months and they were already afraid the Russians would find a reason to attack Georgia. According to him Europe and the International world have to open their eyes to the human rights violations of the russians against georgians.
A lot of things are happening every minute, and I´m having troubles keeping up with them and writing this blog. I´ll be back with more info later on. Now I´m just very concerned with my friends who have to go to the army, because they´re reservists and friends who see their family members having to go to the conflict zones because they are in the army.
Sweet friends: I'm thinking of you and I am following every step!
As some of you may know, there are two separist regions in Georgia: Abkhazia and South-Ossetia. In the '90ties there have been wars, but since only some tensions. Unfortunately, after some fire-conflict between Georgia and South-Ossetia in the last few days, now Georgia is in full state of war: all reservists have been called and troops are re-called from Iraq. There have been several civilians being killed, bombs being dropped even on georgian territory and the troops in Iraq have being called back. Georgia is ready for war and the Russians are angry and troops/tanks have been send on to georgian territory. Ofcourse all for the sake of 'reinforcement'and with the claim Georgia have been guilty of ethnic cleansing in South Ossetia.
It is again a he said/he said conflict. Misha (Georgian President) stated on CNN that Russian troops have been ready at the border for months and they were already afraid the Russians would find a reason to attack Georgia. According to him Europe and the International world have to open their eyes to the human rights violations of the russians against georgians.
A lot of things are happening every minute, and I´m having troubles keeping up with them and writing this blog. I´ll be back with more info later on. Now I´m just very concerned with my friends who have to go to the army, because they´re reservists and friends who see their family members having to go to the conflict zones because they are in the army.
Sweet friends: I'm thinking of you and I am following every step!
vrijdag 8 augustus 2008
Oorlog?
Ben je koud drie weekjes terug, dreigt oorlog in het land waar je 10 maanden hebt gezeten.
In Georgie zijn twee separistische gebieden, Abchazie en Zuid-Ossetie. Met beide gebieden is in de jaren negentig een oorlog geweest en nu staan ze onder Internationaal toezicht. Je zou het kunnen vergelijken met Kosovo (al vind ik zelf de vergelijking enigzins krom). Af en toe vinden er tussen de 2 gebieden en Georgie wat schermutselingen plaats. In alle gevallen bemoeit Moskou zich er mee, de inwoners van de twee gebieden hebben ook de Russische nationaliteit voor hun inwoners aangeboden gekregen. Georgie ziet de acties van Rusland als poging om Georgie te destabiliseren, Rusland meent alleen peace-keeper te zijn.
Maar om terug te komen bij de reden van deze blog: er is een vuurconflict gaande met Zuid-Ossetie op het moment (2 uur rijden van Tbilisi, de hoofdstad) en alle reservisten zijn opgeroepen of staan paraat. Een vriend van mij moet over een uur klaar staan en de broer van mijn beste vriend kan elk moment opgeroepen worden. Hoewel er altijd wel iets gaande is in de gebieden, lijkt iedereen dit erg serieus te nemen. Normaal als je aan vrienden vraagt over de conflicten, wuiven ze het weg, maar nu lijkt iedereen bang.
Volgens ooggetuigen is de hoofdstad van Zuid-Ossetie - Tschinvali - compleet weggevaagd door de Georgiers en is de hoofdstad voor 70% onder Georgisch toezicht. Dit accepteren de Russen niet en gepantserde voertuigen zijn op weg vannuit het Russische Noord-Ossetie naar de grens. Verder blijken er bommen op gebieden van Georgie te zijn gevallen (voor kenners: Gori), waarbij geen doden zijn gevallen, voor zover bekend, maar wel gewonden.
Mijn vrienden in Tbilisi zien hoe vrienden en familie naar het front moeten en halen familie-leden uit gebieden die met Zuid-Ossetie grenzen. Het is dus behoorlijk heftig en ik voel me compleet machteloos vannuit Nederland.
Vanavond komt waarschijnlijk een Nederlandse vriend van mij - Billy - op Radio1, hij verblijft momenteel in Tbilisi voor een 3 maanden stage. Zodra ik het tijdstip weet, zal ik het posten.
In Georgie zijn twee separistische gebieden, Abchazie en Zuid-Ossetie. Met beide gebieden is in de jaren negentig een oorlog geweest en nu staan ze onder Internationaal toezicht. Je zou het kunnen vergelijken met Kosovo (al vind ik zelf de vergelijking enigzins krom). Af en toe vinden er tussen de 2 gebieden en Georgie wat schermutselingen plaats. In alle gevallen bemoeit Moskou zich er mee, de inwoners van de twee gebieden hebben ook de Russische nationaliteit voor hun inwoners aangeboden gekregen. Georgie ziet de acties van Rusland als poging om Georgie te destabiliseren, Rusland meent alleen peace-keeper te zijn.
Maar om terug te komen bij de reden van deze blog: er is een vuurconflict gaande met Zuid-Ossetie op het moment (2 uur rijden van Tbilisi, de hoofdstad) en alle reservisten zijn opgeroepen of staan paraat. Een vriend van mij moet over een uur klaar staan en de broer van mijn beste vriend kan elk moment opgeroepen worden. Hoewel er altijd wel iets gaande is in de gebieden, lijkt iedereen dit erg serieus te nemen. Normaal als je aan vrienden vraagt over de conflicten, wuiven ze het weg, maar nu lijkt iedereen bang.
Volgens ooggetuigen is de hoofdstad van Zuid-Ossetie - Tschinvali - compleet weggevaagd door de Georgiers en is de hoofdstad voor 70% onder Georgisch toezicht. Dit accepteren de Russen niet en gepantserde voertuigen zijn op weg vannuit het Russische Noord-Ossetie naar de grens. Verder blijken er bommen op gebieden van Georgie te zijn gevallen (voor kenners: Gori), waarbij geen doden zijn gevallen, voor zover bekend, maar wel gewonden.
Mijn vrienden in Tbilisi zien hoe vrienden en familie naar het front moeten en halen familie-leden uit gebieden die met Zuid-Ossetie grenzen. Het is dus behoorlijk heftig en ik voel me compleet machteloos vannuit Nederland.
Vanavond komt waarschijnlijk een Nederlandse vriend van mij - Billy - op Radio1, hij verblijft momenteel in Tbilisi voor een 3 maanden stage. Zodra ik het tijdstip weet, zal ik het posten.
donderdag 26 juni 2008
de laatste loodjes...
En dan toch, eindelijk lijkt het alsof de zomer echt is begonnen! Het is in elk geval 30 graden en de Georgiers lopen nu al te klagen dat het zo warm is. Standaard Georgisch: het is of te warm, of te koud, of te winderig, of te regenachtig (ok, daar ben ik zelf ook niet zo’n grote fan van) etc etc. En het weer is altijd anders, dan voorgaande jaren. Deze winter geloofde ik er nog heilig in dat het ijskoude weer niet normaal was, nu begin ik het me serieus af te vragen, want volgens de georgiers is het niet normaal dat het zoveel regende de afgelopen maanden (2 buien per week). En ik begin ookal een echte Georgier te worden in this regard: ik loop te klagen dat het slecht weer is, terwijl ik in mijn t-shirt en rokje op mijn balkon een boekje aan het lezen ben: ja, er zijn wolken, dus is het slecht weer. Dat wordt nog wat als ik terug ben in Nederland…
Nederland, op 18 juli arriveer ik weer in ons koude kikkerlandje met al zijn regels, agenda’s en file’s (al heb je file’s hier ook, maar van een heel ander kalibeer: stel je een 2 baansweg voor waar ze met zn vieren naast elkaar staan en dan nog proberen een gaatje te vinden om sneller te gaan, toeter flink, schreeuw: debili xar – je bent een debiel -, en geef waarschuwend gas…). Alhoewel ik in Nederland ook elke minuut vol had gepland met sociale activiteiten, hier zijn ze niet gepland (ok, ik blijf Nederlands, een beetje, maar in elk geval niet 2 weken van te voren). Maakt het leven een stuk ontspannender en interessanter, je weet namelijk nooit precies hoe een avond zal verlopen. Sind Maartje en Wieteke vertrokken zijn naar Nederland en ik dus alleen in ons appartementje verblijf ben ik nog maar 1 avond en 1 middag thuis geweest – en de middag was met reden, ik was zo brak van de avond ervoor dat ik niet meer kon lopen…. -. Hoewel er dus veel vrienden van me zijn vertrokken naar hun thuisland, vermaak ik me nog prima. Internationaal gezien heb ik een leuke club mensen om me heen, maar ook met mijn Georgische vrienden trek ik de laatste tijd veel op. Gisteravond verjaardagsfeestje gehad van Kiki; werkelijk iedereen was er, was zo ontzettend gezellig! Ze gaf samen met Nika haar verjaardagsfeestje op het dakterras van Numbar One, een nieuw geopende bar/club die ik eigenlijk verschrikkelijk vind, normaal lopen er namelijk alleen maar van die omhooggevallen tiepjes rond die met een zuurgezicht, stiletto hakjes en zonnebril op, mechanische bewegen op de lounge-muziek met een dure cocktail in hun handen: not my style…. Maar nu was het erg leuk, de wondere wereld van artistiek Georgie! En het dakterras is erg relaxed, niet al te groot, maar wel een bijzondr uitzicht alle kanten op. Na het feestje ben ik nog naar de tweede helft duitsland-turkije gaan kijken bij het Goethe-Instituut. Turkije aangemoedigd, maar helaas: Duitsland won… Nu moet Spanje wel winnen, no way dat ik wil dat Rusland kampioen wordt; en Duitsland verdient het gewoon niet, zo goed pelen ze de afgelopen tijd niet. Dat heb ik de afgelopen tijd dus ook veel gedaan: voetbal kijken. Volgens mij in mijn hele leven niet zo veel voetbal gekeken als nu! Maar het is gewoon erg leuk om elke avond weer een ander team te supporten, heb overal vrienden van, behalve rusland en spanje, maar dat terzijde, dus je kan je wel voorstellen hoe dat er aan toe gaat .
Het is weer een erg lange ‘blog’ geworden over voornamelijk niets. Mijn excuses, op mijn werk loopt alles een beetje op een einde, dus verveel ik me een beetje. Met name korte teksten editen, budgetje in elkaar zetten, briefje schrijven etc. Het enige project wat ik nu nog hebis daarentegen wel een heel erg leuk project: ik organiseer het jubileum van CENN, ze bestaan 10 jaar. Het wordt een soort van picknick, met outdoor spelletjes, 100 gasten, een DJ en een BBQ, met als dresscode ofcourse: Green. En ookwel rewarding: de Green Bags lopen als een tierelier! Erg leuk om groene tassen met mijn logo voorbij te zien komen en te zien hangen in de supermarkt: rewarding! Ik neem sowieso een paar mee naar Nederland, maar helaas: mag max 20 kilo mee… En natuurlijk zit daar ook nog wat kleding en schoenen van mij bij ;).
Nederland, op 18 juli arriveer ik weer in ons koude kikkerlandje met al zijn regels, agenda’s en file’s (al heb je file’s hier ook, maar van een heel ander kalibeer: stel je een 2 baansweg voor waar ze met zn vieren naast elkaar staan en dan nog proberen een gaatje te vinden om sneller te gaan, toeter flink, schreeuw: debili xar – je bent een debiel -, en geef waarschuwend gas…). Alhoewel ik in Nederland ook elke minuut vol had gepland met sociale activiteiten, hier zijn ze niet gepland (ok, ik blijf Nederlands, een beetje, maar in elk geval niet 2 weken van te voren). Maakt het leven een stuk ontspannender en interessanter, je weet namelijk nooit precies hoe een avond zal verlopen. Sind Maartje en Wieteke vertrokken zijn naar Nederland en ik dus alleen in ons appartementje verblijf ben ik nog maar 1 avond en 1 middag thuis geweest – en de middag was met reden, ik was zo brak van de avond ervoor dat ik niet meer kon lopen…. -. Hoewel er dus veel vrienden van me zijn vertrokken naar hun thuisland, vermaak ik me nog prima. Internationaal gezien heb ik een leuke club mensen om me heen, maar ook met mijn Georgische vrienden trek ik de laatste tijd veel op. Gisteravond verjaardagsfeestje gehad van Kiki; werkelijk iedereen was er, was zo ontzettend gezellig! Ze gaf samen met Nika haar verjaardagsfeestje op het dakterras van Numbar One, een nieuw geopende bar/club die ik eigenlijk verschrikkelijk vind, normaal lopen er namelijk alleen maar van die omhooggevallen tiepjes rond die met een zuurgezicht, stiletto hakjes en zonnebril op, mechanische bewegen op de lounge-muziek met een dure cocktail in hun handen: not my style…. Maar nu was het erg leuk, de wondere wereld van artistiek Georgie! En het dakterras is erg relaxed, niet al te groot, maar wel een bijzondr uitzicht alle kanten op. Na het feestje ben ik nog naar de tweede helft duitsland-turkije gaan kijken bij het Goethe-Instituut. Turkije aangemoedigd, maar helaas: Duitsland won… Nu moet Spanje wel winnen, no way dat ik wil dat Rusland kampioen wordt; en Duitsland verdient het gewoon niet, zo goed pelen ze de afgelopen tijd niet. Dat heb ik de afgelopen tijd dus ook veel gedaan: voetbal kijken. Volgens mij in mijn hele leven niet zo veel voetbal gekeken als nu! Maar het is gewoon erg leuk om elke avond weer een ander team te supporten, heb overal vrienden van, behalve rusland en spanje, maar dat terzijde, dus je kan je wel voorstellen hoe dat er aan toe gaat .
Het is weer een erg lange ‘blog’ geworden over voornamelijk niets. Mijn excuses, op mijn werk loopt alles een beetje op een einde, dus verveel ik me een beetje. Met name korte teksten editen, budgetje in elkaar zetten, briefje schrijven etc. Het enige project wat ik nu nog hebis daarentegen wel een heel erg leuk project: ik organiseer het jubileum van CENN, ze bestaan 10 jaar. Het wordt een soort van picknick, met outdoor spelletjes, 100 gasten, een DJ en een BBQ, met als dresscode ofcourse: Green. En ookwel rewarding: de Green Bags lopen als een tierelier! Erg leuk om groene tassen met mijn logo voorbij te zien komen en te zien hangen in de supermarkt: rewarding! Ik neem sowieso een paar mee naar Nederland, maar helaas: mag max 20 kilo mee… En natuurlijk zit daar ook nog wat kleding en schoenen van mij bij ;).
donderdag 12 juni 2008
foto's
hier onder een kleine greep uit:
Batumi (strand zwarte zee)
Alaverdi Monastry (Kakheti Regio)
Tbilisi sea
Tbilisi by night
Kazbegi
Sikhnakhi (Kakheti Regio)
Batumi (strand zwarte zee)
Alaverdi Monastry (Kakheti Regio)
Tbilisi sea
Tbilisi by night
Kazbegi
Sikhnakhi (Kakheti Regio)
vrijdag 6 juni 2008
weer eens een update vannuit wisselvalllig Tbilisi
geschreven 27-05-2008
Mei is absoluut een maand geweest van veranderingen... Niet alleen was het weer zeer instabiel (zon, regen, zon, regen, zon, regen), ook is er een komen en gaan van mensen. Mn ouders zijn op bezoek geweest (was erg leuk, allemaal uitstapjes gemaakt), er zijn een stel Nederlandse Studenten hier op het moment; observers (jeroen benning oa) en masterstudenten van NOHA (Humantitarian Assistance aan de RUG). De reden voor de observers zijn natuurlijk de parlementaire verkiezingen die afgelopen woensdag plaatsvonden. Ook ik heb gemonitoort, maar dan in Zugdidi = aan de grens met de seperatistische regio Abchazie. In principe ging het er redelijk aan toe, behalve dan vechtpartijen, complete chaos, dronken voorzitters en ruziende observers en commissie-leden.... Maar dat schijnt heel normaal te zijn. Enige echt verontrustende was het telefoontje van Wieteke dat zij bij haar polling station was afgehaald omdat er schietincidenten vlak bij haar post (10 km van de grens) waren waargenomen, en er waren twee bussen uitgefikt.
De echte violations van de verkiezingen heb ik zelf niet meegemaakt (ohja, politie-agenten IN het polling station.....); de echt ernstige violation heb ik op foto gezien, gemaakt door mensen van de Helsinki-Committee: een militair met bivakmuts en mitrallieur voor een pollingstation.... als er iets is wat intimiderend werkt is dat het wel.
Dag na Zugdidi ben ik met een marsjrutka via poti naar batumi en sarpi geweest. Was een beetje illegaal in Georgie, dus moest eventjes de Turkse grens over. Had helaas geen tijd of de financiele middelen om Turkije wat beter te ontdekken en heb maar een half uurtje aan de andere kant van de grens gestaan... Ben toen terug naar Batumi gegaan om met 3 peace-corps volunteers een biertje te drinken en khatchapuri te eten, waarna ik weer terug met de nachttrein naar Tbilisi ben gegaan. Nog interessante mensen ontmoet: een douanier die nu verliefd op me is (je moet ooook noooooit je email/tel nr. geven aan georgische mannen, maar ik was naief en dacht er niet bij na: stomstomstom); een militair die met me wil paardrijden in de bergen (toftoftof!!!! behalve dan dat ie militair is, maar paardrijden in de hoogste bergen van de caucasus? count me in!) en een student die me nu bestookt met smsjes... ja als nederlands blond meisje krijg je nou eenmaal veel aandacht, zeker als je 3 woorden georgisch kan. Gisteren naar de militaire parade geweest die werd gehouden odat het Georgische onafhankelijkheids dag was. Was een beetje een sobere parade, had wel wat meer bombast verwacht, maar denk dat ze iedereen en alles nu in abchazie hebben zitten en dus het niet kunnen showen: al zeggen ze natuurlijk zelf van niet. Ook was er een leuke bloemenmarkt en ben ik een beetje op mn neus verband. Nu aan 't werk en vanavond voor het eerst naar het publieke badhuis met wat vriendinnetjes! Morgen wordt het huilen: wieteke gaat terug naar Nederland, overmorgen wordt het huilen: helve gaat terug naar Estland en vrijdag wordt het huilen: Tiphaine gaat terug naar Frankrijk! Met name Tiphaine en Wieteke gaat me zwaar vallen, zijn echte hele close vriendinnetjes hier en heb gewoon geen flauw idee waar en wanneer ik ze terug ga zien... Gelukkig blijven ook een heleboel lueke vriendinnetjes net zo lang als ik hier nog zal zijn (18 juli terug). Wil trouwens helemaal niet terug: 't leven is hier erg fijn.... Maar aan de andere kant, weer wat structuur en mn jc, zusje, sandi&nienke& andere vrienden en familie weer terug te zien; dat zal ook erg fijn zijn. Nou, ga nu verder genieten van mn hoofdpijn en maagpijn (ja, de foodpoisening blijkt nog steeds niet helemaal weg....zucht).
Mei is absoluut een maand geweest van veranderingen... Niet alleen was het weer zeer instabiel (zon, regen, zon, regen, zon, regen), ook is er een komen en gaan van mensen. Mn ouders zijn op bezoek geweest (was erg leuk, allemaal uitstapjes gemaakt), er zijn een stel Nederlandse Studenten hier op het moment; observers (jeroen benning oa) en masterstudenten van NOHA (Humantitarian Assistance aan de RUG). De reden voor de observers zijn natuurlijk de parlementaire verkiezingen die afgelopen woensdag plaatsvonden. Ook ik heb gemonitoort, maar dan in Zugdidi = aan de grens met de seperatistische regio Abchazie. In principe ging het er redelijk aan toe, behalve dan vechtpartijen, complete chaos, dronken voorzitters en ruziende observers en commissie-leden.... Maar dat schijnt heel normaal te zijn. Enige echt verontrustende was het telefoontje van Wieteke dat zij bij haar polling station was afgehaald omdat er schietincidenten vlak bij haar post (10 km van de grens) waren waargenomen, en er waren twee bussen uitgefikt.
De echte violations van de verkiezingen heb ik zelf niet meegemaakt (ohja, politie-agenten IN het polling station.....); de echt ernstige violation heb ik op foto gezien, gemaakt door mensen van de Helsinki-Committee: een militair met bivakmuts en mitrallieur voor een pollingstation.... als er iets is wat intimiderend werkt is dat het wel.
Dag na Zugdidi ben ik met een marsjrutka via poti naar batumi en sarpi geweest. Was een beetje illegaal in Georgie, dus moest eventjes de Turkse grens over. Had helaas geen tijd of de financiele middelen om Turkije wat beter te ontdekken en heb maar een half uurtje aan de andere kant van de grens gestaan... Ben toen terug naar Batumi gegaan om met 3 peace-corps volunteers een biertje te drinken en khatchapuri te eten, waarna ik weer terug met de nachttrein naar Tbilisi ben gegaan. Nog interessante mensen ontmoet: een douanier die nu verliefd op me is (je moet ooook noooooit je email/tel nr. geven aan georgische mannen, maar ik was naief en dacht er niet bij na: stomstomstom); een militair die met me wil paardrijden in de bergen (toftoftof!!!! behalve dan dat ie militair is, maar paardrijden in de hoogste bergen van de caucasus? count me in!) en een student die me nu bestookt met smsjes... ja als nederlands blond meisje krijg je nou eenmaal veel aandacht, zeker als je 3 woorden georgisch kan. Gisteren naar de militaire parade geweest die werd gehouden odat het Georgische onafhankelijkheids dag was. Was een beetje een sobere parade, had wel wat meer bombast verwacht, maar denk dat ze iedereen en alles nu in abchazie hebben zitten en dus het niet kunnen showen: al zeggen ze natuurlijk zelf van niet. Ook was er een leuke bloemenmarkt en ben ik een beetje op mn neus verband. Nu aan 't werk en vanavond voor het eerst naar het publieke badhuis met wat vriendinnetjes! Morgen wordt het huilen: wieteke gaat terug naar Nederland, overmorgen wordt het huilen: helve gaat terug naar Estland en vrijdag wordt het huilen: Tiphaine gaat terug naar Frankrijk! Met name Tiphaine en Wieteke gaat me zwaar vallen, zijn echte hele close vriendinnetjes hier en heb gewoon geen flauw idee waar en wanneer ik ze terug ga zien... Gelukkig blijven ook een heleboel lueke vriendinnetjes net zo lang als ik hier nog zal zijn (18 juli terug). Wil trouwens helemaal niet terug: 't leven is hier erg fijn.... Maar aan de andere kant, weer wat structuur en mn jc, zusje, sandi&nienke& andere vrienden en familie weer terug te zien; dat zal ook erg fijn zijn. Nou, ga nu verder genieten van mn hoofdpijn en maagpijn (ja, de foodpoisening blijkt nog steeds niet helemaal weg....zucht).
Mepes dges Tbilishi (oftewel: Koninginnedag in Tbilisi)
geschreven 30 april 2008
Ja, u leest het goed: ook in Tbilisi wordt Koninginnedag gevierd! Oke, niet zo uitbundig als 'en Hollande' en ook alleen maar met een receptie en de Nederlandse Gemeenschap alhier (wat klinkt dat naar: Nederlandse gemeenschap...); maar toch! Dus vanavond van 7 tot 9 haring happen, bitterballen naar binnen schuiven en een grote hoeveelheid aan witbier wegtanken! Je weet pas wat je mist, als je het niet hebt (wat een cruijf-wijsheid). Sorry voor de flauwe grappen, het is hier gewoon 25 graden en een beetje benauwd, dus daar wordt je gewoon een beetje lollig van (ik wel in elk geval ).
En mis ik Nederland dan echt? Ik weet het niet, ik mis absoluut mijn vrienden, familie en gezellige stad grunn; maar het is hier ook geweldig leven... Het idee van weer terug gaan naar de bureaucratie/regen&wind/op tijd op afspraken zijn.... Maar aan de andere kant kan ik nu al heel erg uitkijken naar een goed gevulde Albert Heijn, mijn tweepersoonsbed en mijn fiets!
Want alhoewel ik mijn vrienden in Nederland erg mis, hier heb ik ook een aantal zeer goede vrienden gemaakt die ik hier moet achter laten. Gelukkig leven we in het tijdperk van internet en zijn de banden door sites als facebook en myspace goed bij te houden. En ik wil gewoon snel weer terugkomen naar Tbilisi! (en gelukkig zit ik hier nog twee en een halve maand )
Nou, ik ga weer eventjes verder met werk en dan lekker koninginnedag vieren! Iedereen veel plezier gewenst vandaag!
Ja, u leest het goed: ook in Tbilisi wordt Koninginnedag gevierd! Oke, niet zo uitbundig als 'en Hollande' en ook alleen maar met een receptie en de Nederlandse Gemeenschap alhier (wat klinkt dat naar: Nederlandse gemeenschap...); maar toch! Dus vanavond van 7 tot 9 haring happen, bitterballen naar binnen schuiven en een grote hoeveelheid aan witbier wegtanken! Je weet pas wat je mist, als je het niet hebt (wat een cruijf-wijsheid). Sorry voor de flauwe grappen, het is hier gewoon 25 graden en een beetje benauwd, dus daar wordt je gewoon een beetje lollig van (ik wel in elk geval ).
En mis ik Nederland dan echt? Ik weet het niet, ik mis absoluut mijn vrienden, familie en gezellige stad grunn; maar het is hier ook geweldig leven... Het idee van weer terug gaan naar de bureaucratie/regen&wind/op tijd op afspraken zijn.... Maar aan de andere kant kan ik nu al heel erg uitkijken naar een goed gevulde Albert Heijn, mijn tweepersoonsbed en mijn fiets!
Want alhoewel ik mijn vrienden in Nederland erg mis, hier heb ik ook een aantal zeer goede vrienden gemaakt die ik hier moet achter laten. Gelukkig leven we in het tijdperk van internet en zijn de banden door sites als facebook en myspace goed bij te houden. En ik wil gewoon snel weer terugkomen naar Tbilisi! (en gelukkig zit ik hier nog twee en een halve maand )
Nou, ik ga weer eventjes verder met werk en dan lekker koninginnedag vieren! Iedereen veel plezier gewenst vandaag!
Rootless as some winged seed blown about on a serendipitous breeze
geschreven 10 april 2008
Ja, sommigen onder u zullen de titel van deze blog herkennen. Misschien niet de exacte woorden, maar de manier van beschrijven en de filosofische diepere betekenis zullen veel duidelijk maken. Het is een feit, ik heb (misschien enigzins laat) de man van mijn dromen ontmoet: Haruki Murakami...
Een van mijn laatste activiteiten: lezen, lezen, lezen. Maar goed, dat is natuurlijk niet het enige waar ik me mee bezig hou. Zo hebben Maartje en ik een avontuurlijke wandeltocht door de bossen van Kakheti gemaakt in de mist en regen (van ninotsminda naar sighnaghi). Natuurlijk is het de hele week zonnig en lekker warm, maar op de dag dat de Georgiers eindelijk eens een vrije dag hebben, regent het 'cats and dogs'. Al deed dit niks af aan de schoonheid van de natuur, maakte het misschien zelfs wel een klein beetje bijzonderder: we hadden elk moment het gevoel alsof we gered zouden worden door een prins op het witte paard (of op zijn minst een prins in een witte lada niva). Photootjes hiervan komen later, ik ben natuurlijk het verbindingskabeltje vergeten....
Verder blijven we stug door picknicken, niet alleen het hypodrome heeft ons al mogen ontvangen, maar de botanical gardens blijven favoriet.
Maar goed, behalve suf picknicken en lezen (en niet te vergeten die arbeit), wordt er natuurlijk nog evenveel gefeest door moi en consorten! Zoals bijvoorbeeld afgelopen zaterdagavond de opening van een nieuw Kala-group cafe: 1001.
Korte samenvatting: marrokaans interieur, veel wijn en een erg leuke DJ (die nu op de launch van mijn Green Bag gaat draaien). Die avond resulteerde trouwens in om 10 uur 's ochtends thuis komen met mijn 'beste vriend' . Jah, dat blijkt toch weer een andere wending te nemen dan afgesproken...
Moet maar weer eens verder met 'die Arbeit'!
Ja, sommigen onder u zullen de titel van deze blog herkennen. Misschien niet de exacte woorden, maar de manier van beschrijven en de filosofische diepere betekenis zullen veel duidelijk maken. Het is een feit, ik heb (misschien enigzins laat) de man van mijn dromen ontmoet: Haruki Murakami...
Een van mijn laatste activiteiten: lezen, lezen, lezen. Maar goed, dat is natuurlijk niet het enige waar ik me mee bezig hou. Zo hebben Maartje en ik een avontuurlijke wandeltocht door de bossen van Kakheti gemaakt in de mist en regen (van ninotsminda naar sighnaghi). Natuurlijk is het de hele week zonnig en lekker warm, maar op de dag dat de Georgiers eindelijk eens een vrije dag hebben, regent het 'cats and dogs'. Al deed dit niks af aan de schoonheid van de natuur, maakte het misschien zelfs wel een klein beetje bijzonderder: we hadden elk moment het gevoel alsof we gered zouden worden door een prins op het witte paard (of op zijn minst een prins in een witte lada niva). Photootjes hiervan komen later, ik ben natuurlijk het verbindingskabeltje vergeten....
Verder blijven we stug door picknicken, niet alleen het hypodrome heeft ons al mogen ontvangen, maar de botanical gardens blijven favoriet.
Maar goed, behalve suf picknicken en lezen (en niet te vergeten die arbeit), wordt er natuurlijk nog evenveel gefeest door moi en consorten! Zoals bijvoorbeeld afgelopen zaterdagavond de opening van een nieuw Kala-group cafe: 1001.
Korte samenvatting: marrokaans interieur, veel wijn en een erg leuke DJ (die nu op de launch van mijn Green Bag gaat draaien). Die avond resulteerde trouwens in om 10 uur 's ochtends thuis komen met mijn 'beste vriend' . Jah, dat blijkt toch weer een andere wending te nemen dan afgesproken...
Moet maar weer eens verder met 'die Arbeit'!
mes&pistool op feestje: weer eens wat anders...
geschreven 4 maart 2008
Schaam schaam schaam Ok, het heeft een tijdje geduurd, wel getelt 3 maanden, maar beter laat dan nooit: weer eens een blogje! De afgelopen 3 maanden ging mijn leventje in een stroom versnelling: Oer-westerse kerst op 25 december met amerikaanse vriendinnetjes; een spetterend oud en nieuw bij Joyce van de Nederlandse Ambassade en daarna natuurlijk de stad in met mijn georgische vriendjes; het mee maken van de koudste winter in 70 jaar in Georgie (-20); mijn vriendinnetje Nienke over de vloer; mijn allereerste Georgische oud en nieuw (stelt niet zo veel voor) en mijn allereerste Georgische kerst (wat dan wel weer erg leuk was, maar niet echt georgisch); presidentiele verkiezingen in Georgie, die overigens relatief rustig en erg frauduleus verliepen; presidentiele verkiezingen in Armenie, waar ik mocht observeren en waar nu de hel uitgebroken is; en last but not least: een vecht partij met pistool en mes afgelopen weekend: één moet de eerste zijn zullen we maar zeggen. Verder ben ik de liefde van mijn leven tegen gekomen: helaas heeft hij al een vriendin, dus dat schiet ook niet echt op… Mischien dient de vechtpartij wat verdere uitwerking, want ik zie de bezorgde mailtjes me al tegemoet komen. Afgelopen zaterdag lentefeest bij Amerikaanse vriendinnetjes. We kwamen binnen en ik had meteen door: dit is een topfeest! Na enkele biertjes maar besloten wat georgische vrienden van mij te bellen of ze ook wouden komen. Baqaru kwam direct, met onbekende gozer in zijn kielzog, en even later was ook kiki van de partij. Op een gegeven moment word ik door kiki naar buiten geroepen en daar blijken baqaru, onbekende vriend en een georgische groep muzikanten elkaar niet zo aardig te vinden. En natuurlijk moet iedereen zich ermee bemoeien, wat de zaak er niet beter van maakt. Gezien mijn beschonken toestand is het dan ook vreemd dat ik de enige op het feest was die tenminste rustig bleef, mensen van elkaar heb afgetrokken en Baqaru + onbekende vriend naar buiten heb gebonjourd: beste oplossing is gewoon de groepen te scheiden. Helaas bleef onbekende vriend beneden onder het balkon staan schreeuwen en liep hij te zwaaien met een mes, dus toen heb ik hem in een taxi gezet, straks zouden er nog echt gewonden vallen. Binnen bleek er nog steeds vannalles aan de hand te zijn: mensen in paniek, ruzie over het feit dat mensen weg wouden maar niet naar buiten mochten etc etc. Gelukkig was ook dit snel opgelost. Moet wel zeggen dat ik enigzins schrok toen ik hoorde dat onbekende vriend iemand had geslagen met een pistool… Tsjah, dat verwacht je toch niet helemaal. Maar de uitspraak van een van de feestgangers was toch wel geniaal: waarom ga je iemand slaan met een pistool, als je een pistool hebt… Bizar. Gelukkig belde baqaru direct de volgende dag om zijn welgemeende excuses aan te bieden voor zijn eigen gedrag en voor het feit onbekende vriend mee te hebben genomen die een pistool bleek te dragen: terecht! Nou, dit soort dingen gebeuren dus ook in Tbilisi.
Schaam schaam schaam Ok, het heeft een tijdje geduurd, wel getelt 3 maanden, maar beter laat dan nooit: weer eens een blogje! De afgelopen 3 maanden ging mijn leventje in een stroom versnelling: Oer-westerse kerst op 25 december met amerikaanse vriendinnetjes; een spetterend oud en nieuw bij Joyce van de Nederlandse Ambassade en daarna natuurlijk de stad in met mijn georgische vriendjes; het mee maken van de koudste winter in 70 jaar in Georgie (-20); mijn vriendinnetje Nienke over de vloer; mijn allereerste Georgische oud en nieuw (stelt niet zo veel voor) en mijn allereerste Georgische kerst (wat dan wel weer erg leuk was, maar niet echt georgisch); presidentiele verkiezingen in Georgie, die overigens relatief rustig en erg frauduleus verliepen; presidentiele verkiezingen in Armenie, waar ik mocht observeren en waar nu de hel uitgebroken is; en last but not least: een vecht partij met pistool en mes afgelopen weekend: één moet de eerste zijn zullen we maar zeggen. Verder ben ik de liefde van mijn leven tegen gekomen: helaas heeft hij al een vriendin, dus dat schiet ook niet echt op… Mischien dient de vechtpartij wat verdere uitwerking, want ik zie de bezorgde mailtjes me al tegemoet komen. Afgelopen zaterdag lentefeest bij Amerikaanse vriendinnetjes. We kwamen binnen en ik had meteen door: dit is een topfeest! Na enkele biertjes maar besloten wat georgische vrienden van mij te bellen of ze ook wouden komen. Baqaru kwam direct, met onbekende gozer in zijn kielzog, en even later was ook kiki van de partij. Op een gegeven moment word ik door kiki naar buiten geroepen en daar blijken baqaru, onbekende vriend en een georgische groep muzikanten elkaar niet zo aardig te vinden. En natuurlijk moet iedereen zich ermee bemoeien, wat de zaak er niet beter van maakt. Gezien mijn beschonken toestand is het dan ook vreemd dat ik de enige op het feest was die tenminste rustig bleef, mensen van elkaar heb afgetrokken en Baqaru + onbekende vriend naar buiten heb gebonjourd: beste oplossing is gewoon de groepen te scheiden. Helaas bleef onbekende vriend beneden onder het balkon staan schreeuwen en liep hij te zwaaien met een mes, dus toen heb ik hem in een taxi gezet, straks zouden er nog echt gewonden vallen. Binnen bleek er nog steeds vannalles aan de hand te zijn: mensen in paniek, ruzie over het feit dat mensen weg wouden maar niet naar buiten mochten etc etc. Gelukkig was ook dit snel opgelost. Moet wel zeggen dat ik enigzins schrok toen ik hoorde dat onbekende vriend iemand had geslagen met een pistool… Tsjah, dat verwacht je toch niet helemaal. Maar de uitspraak van een van de feestgangers was toch wel geniaal: waarom ga je iemand slaan met een pistool, als je een pistool hebt… Bizar. Gelukkig belde baqaru direct de volgende dag om zijn welgemeende excuses aan te bieden voor zijn eigen gedrag en voor het feit onbekende vriend mee te hebben genomen die een pistool bleek te dragen: terecht! Nou, dit soort dingen gebeuren dus ook in Tbilisi.
Abonneren op:
Posts (Atom)