donderdag 26 juni 2008

de laatste loodjes...

En dan toch, eindelijk lijkt het alsof de zomer echt is begonnen! Het is in elk geval 30 graden en de Georgiers lopen nu al te klagen dat het zo warm is. Standaard Georgisch: het is of te warm, of te koud, of te winderig, of te regenachtig (ok, daar ben ik zelf ook niet zo’n grote fan van) etc etc. En het weer is altijd anders, dan voorgaande jaren. Deze winter geloofde ik er nog heilig in dat het ijskoude weer niet normaal was, nu begin ik het me serieus af te vragen, want volgens de georgiers is het niet normaal dat het zoveel regende de afgelopen maanden (2 buien per week). En ik begin ookal een echte Georgier te worden in this regard: ik loop te klagen dat het slecht weer is, terwijl ik in mijn t-shirt en rokje op mijn balkon een boekje aan het lezen ben: ja, er zijn wolken, dus is het slecht weer. Dat wordt nog wat als ik terug ben in Nederland…
Nederland, op 18 juli arriveer ik weer in ons koude kikkerlandje met al zijn regels, agenda’s en file’s (al heb je file’s hier ook, maar van een heel ander kalibeer: stel je een 2 baansweg voor waar ze met zn vieren naast elkaar staan en dan nog proberen een gaatje te vinden om sneller te gaan, toeter flink, schreeuw: debili xar – je bent een debiel -, en geef waarschuwend gas…). Alhoewel ik in Nederland ook elke minuut vol had gepland met sociale activiteiten, hier zijn ze niet gepland (ok, ik blijf Nederlands, een beetje, maar in elk geval niet 2 weken van te voren). Maakt het leven een stuk ontspannender en interessanter, je weet namelijk nooit precies hoe een avond zal verlopen. Sind Maartje en Wieteke vertrokken zijn naar Nederland en ik dus alleen in ons appartementje verblijf ben ik nog maar 1 avond en 1 middag thuis geweest – en de middag was met reden, ik was zo brak van de avond ervoor dat ik niet meer kon lopen…. -. Hoewel er dus veel vrienden van me zijn vertrokken naar hun thuisland, vermaak ik me nog prima. Internationaal gezien heb ik een leuke club mensen om me heen, maar ook met mijn Georgische vrienden trek ik de laatste tijd veel op. Gisteravond verjaardagsfeestje gehad van Kiki; werkelijk iedereen was er, was zo ontzettend gezellig! Ze gaf samen met Nika haar verjaardagsfeestje op het dakterras van Numbar One, een nieuw geopende bar/club die ik eigenlijk verschrikkelijk vind, normaal lopen er namelijk alleen maar van die omhooggevallen tiepjes rond die met een zuurgezicht, stiletto hakjes en zonnebril op, mechanische bewegen op de lounge-muziek met een dure cocktail in hun handen: not my style…. Maar nu was het erg leuk, de wondere wereld van artistiek Georgie! En het dakterras is erg relaxed, niet al te groot, maar wel een bijzondr uitzicht alle kanten op. Na het feestje ben ik nog naar de tweede helft duitsland-turkije gaan kijken bij het Goethe-Instituut. Turkije aangemoedigd, maar helaas: Duitsland won… Nu moet Spanje wel winnen, no way dat ik wil dat Rusland kampioen wordt; en Duitsland verdient het gewoon niet, zo goed pelen ze de afgelopen tijd niet. Dat heb ik de afgelopen tijd dus ook veel gedaan: voetbal kijken. Volgens mij in mijn hele leven niet zo veel voetbal gekeken als nu! Maar het is gewoon erg leuk om elke avond weer een ander team te supporten, heb overal vrienden van, behalve rusland en spanje, maar dat terzijde, dus je kan je wel voorstellen hoe dat er aan toe gaat .
Het is weer een erg lange ‘blog’ geworden over voornamelijk niets. Mijn excuses, op mijn werk loopt alles een beetje op een einde, dus verveel ik me een beetje. Met name korte teksten editen, budgetje in elkaar zetten, briefje schrijven etc. Het enige project wat ik nu nog hebis daarentegen wel een heel erg leuk project: ik organiseer het jubileum van CENN, ze bestaan 10 jaar. Het wordt een soort van picknick, met outdoor spelletjes, 100 gasten, een DJ en een BBQ, met als dresscode ofcourse: Green. En ookwel rewarding: de Green Bags lopen als een tierelier! Erg leuk om groene tassen met mijn logo voorbij te zien komen en te zien hangen in de supermarkt: rewarding! Ik neem sowieso een paar mee naar Nederland, maar helaas: mag max 20 kilo mee… En natuurlijk zit daar ook nog wat kleding en schoenen van mij bij ;).

donderdag 12 juni 2008

foto's

hier onder een kleine greep uit:
Batumi (strand zwarte zee)
Alaverdi Monastry (Kakheti Regio)
Tbilisi sea
Tbilisi by night
Kazbegi
Sikhnakhi (Kakheti Regio)














vrijdag 6 juni 2008

weer eens een update vannuit wisselvalllig Tbilisi

geschreven 27-05-2008
Mei is absoluut een maand geweest van veranderingen... Niet alleen was het weer zeer instabiel (zon, regen, zon, regen, zon, regen), ook is er een komen en gaan van mensen. Mn ouders zijn op bezoek geweest (was erg leuk, allemaal uitstapjes gemaakt), er zijn een stel Nederlandse Studenten hier op het moment; observers (jeroen benning oa) en masterstudenten van NOHA (Humantitarian Assistance aan de RUG). De reden voor de observers zijn natuurlijk de parlementaire verkiezingen die afgelopen woensdag plaatsvonden. Ook ik heb gemonitoort, maar dan in Zugdidi = aan de grens met de seperatistische regio Abchazie. In principe ging het er redelijk aan toe, behalve dan vechtpartijen, complete chaos, dronken voorzitters en ruziende observers en commissie-leden.... Maar dat schijnt heel normaal te zijn. Enige echt verontrustende was het telefoontje van Wieteke dat zij bij haar polling station was afgehaald omdat er schietincidenten vlak bij haar post (10 km van de grens) waren waargenomen, en er waren twee bussen uitgefikt.

De echte violations van de verkiezingen heb ik zelf niet meegemaakt (ohja, politie-agenten IN het polling station.....); de echt ernstige violation heb ik op foto gezien, gemaakt door mensen van de Helsinki-Committee: een militair met bivakmuts en mitrallieur voor een pollingstation.... als er iets is wat intimiderend werkt is dat het wel.

Dag na Zugdidi ben ik met een marsjrutka via poti naar batumi en sarpi geweest. Was een beetje illegaal in Georgie, dus moest eventjes de Turkse grens over. Had helaas geen tijd of de financiele middelen om Turkije wat beter te ontdekken en heb maar een half uurtje aan de andere kant van de grens gestaan... Ben toen terug naar Batumi gegaan om met 3 peace-corps volunteers een biertje te drinken en khatchapuri te eten, waarna ik weer terug met de nachttrein naar Tbilisi ben gegaan. Nog interessante mensen ontmoet: een douanier die nu verliefd op me is (je moet ooook noooooit je email/tel nr. geven aan georgische mannen, maar ik was naief en dacht er niet bij na: stomstomstom); een militair die met me wil paardrijden in de bergen (toftoftof!!!! behalve dan dat ie militair is, maar paardrijden in de hoogste bergen van de caucasus? count me in!) en een student die me nu bestookt met smsjes... ja als nederlands blond meisje krijg je nou eenmaal veel aandacht, zeker als je 3 woorden georgisch kan. Gisteren naar de militaire parade geweest die werd gehouden odat het Georgische onafhankelijkheids dag was. Was een beetje een sobere parade, had wel wat meer bombast verwacht, maar denk dat ze iedereen en alles nu in abchazie hebben zitten en dus het niet kunnen showen: al zeggen ze natuurlijk zelf van niet. Ook was er een leuke bloemenmarkt en ben ik een beetje op mn neus verband. Nu aan 't werk en vanavond voor het eerst naar het publieke badhuis met wat vriendinnetjes! Morgen wordt het huilen: wieteke gaat terug naar Nederland, overmorgen wordt het huilen: helve gaat terug naar Estland en vrijdag wordt het huilen: Tiphaine gaat terug naar Frankrijk! Met name Tiphaine en Wieteke gaat me zwaar vallen, zijn echte hele close vriendinnetjes hier en heb gewoon geen flauw idee waar en wanneer ik ze terug ga zien... Gelukkig blijven ook een heleboel lueke vriendinnetjes net zo lang als ik hier nog zal zijn (18 juli terug). Wil trouwens helemaal niet terug: 't leven is hier erg fijn.... Maar aan de andere kant, weer wat structuur en mn jc, zusje, sandi&nienke& andere vrienden en familie weer terug te zien; dat zal ook erg fijn zijn. Nou, ga nu verder genieten van mn hoofdpijn en maagpijn (ja, de foodpoisening blijkt nog steeds niet helemaal weg....zucht).

Mepes dges Tbilishi (oftewel: Koninginnedag in Tbilisi)

geschreven 30 april 2008
Ja, u leest het goed: ook in Tbilisi wordt Koninginnedag gevierd! Oke, niet zo uitbundig als 'en Hollande' en ook alleen maar met een receptie en de Nederlandse Gemeenschap alhier (wat klinkt dat naar: Nederlandse gemeenschap...); maar toch! Dus vanavond van 7 tot 9 haring happen, bitterballen naar binnen schuiven en een grote hoeveelheid aan witbier wegtanken! Je weet pas wat je mist, als je het niet hebt (wat een cruijf-wijsheid). Sorry voor de flauwe grappen, het is hier gewoon 25 graden en een beetje benauwd, dus daar wordt je gewoon een beetje lollig van (ik wel in elk geval ).
En mis ik Nederland dan echt? Ik weet het niet, ik mis absoluut mijn vrienden, familie en gezellige stad grunn; maar het is hier ook geweldig leven... Het idee van weer terug gaan naar de bureaucratie/regen&wind/op tijd op afspraken zijn.... Maar aan de andere kant kan ik nu al heel erg uitkijken naar een goed gevulde Albert Heijn, mijn tweepersoonsbed en mijn fiets!
Want alhoewel ik mijn vrienden in Nederland erg mis, hier heb ik ook een aantal zeer goede vrienden gemaakt die ik hier moet achter laten. Gelukkig leven we in het tijdperk van internet en zijn de banden door sites als facebook en myspace goed bij te houden. En ik wil gewoon snel weer terugkomen naar Tbilisi! (en gelukkig zit ik hier nog twee en een halve maand )
Nou, ik ga weer eventjes verder met werk en dan lekker koninginnedag vieren! Iedereen veel plezier gewenst vandaag!

Rootless as some winged seed blown about on a serendipitous breeze

geschreven 10 april 2008
Ja, sommigen onder u zullen de titel van deze blog herkennen. Misschien niet de exacte woorden, maar de manier van beschrijven en de filosofische diepere betekenis zullen veel duidelijk maken. Het is een feit, ik heb (misschien enigzins laat) de man van mijn dromen ontmoet: Haruki Murakami...

Een van mijn laatste activiteiten: lezen, lezen, lezen. Maar goed, dat is natuurlijk niet het enige waar ik me mee bezig hou. Zo hebben Maartje en ik een avontuurlijke wandeltocht door de bossen van Kakheti gemaakt in de mist en regen (van ninotsminda naar sighnaghi). Natuurlijk is het de hele week zonnig en lekker warm, maar op de dag dat de Georgiers eindelijk eens een vrije dag hebben, regent het 'cats and dogs'. Al deed dit niks af aan de schoonheid van de natuur, maakte het misschien zelfs wel een klein beetje bijzonderder: we hadden elk moment het gevoel alsof we gered zouden worden door een prins op het witte paard (of op zijn minst een prins in een witte lada niva). Photootjes hiervan komen later, ik ben natuurlijk het verbindingskabeltje vergeten....

Verder blijven we stug door picknicken, niet alleen het hypodrome heeft ons al mogen ontvangen, maar de botanical gardens blijven favoriet.


Maar goed, behalve suf picknicken en lezen (en niet te vergeten die arbeit), wordt er natuurlijk nog evenveel gefeest door moi en consorten! Zoals bijvoorbeeld afgelopen zaterdagavond de opening van een nieuw Kala-group cafe: 1001.

Korte samenvatting: marrokaans interieur, veel wijn en een erg leuke DJ (die nu op de launch van mijn Green Bag gaat draaien). Die avond resulteerde trouwens in om 10 uur 's ochtends thuis komen met mijn 'beste vriend' . Jah, dat blijkt toch weer een andere wending te nemen dan afgesproken...
Moet maar weer eens verder met 'die Arbeit'!

mes&pistool op feestje: weer eens wat anders...

geschreven 4 maart 2008
Schaam schaam schaam Ok, het heeft een tijdje geduurd, wel getelt 3 maanden, maar beter laat dan nooit: weer eens een blogje! De afgelopen 3 maanden ging mijn leventje in een stroom versnelling: Oer-westerse kerst op 25 december met amerikaanse vriendinnetjes; een spetterend oud en nieuw bij Joyce van de Nederlandse Ambassade en daarna natuurlijk de stad in met mijn georgische vriendjes; het mee maken van de koudste winter in 70 jaar in Georgie (-20); mijn vriendinnetje Nienke over de vloer; mijn allereerste Georgische oud en nieuw (stelt niet zo veel voor) en mijn allereerste Georgische kerst (wat dan wel weer erg leuk was, maar niet echt georgisch); presidentiele verkiezingen in Georgie, die overigens relatief rustig en erg frauduleus verliepen; presidentiele verkiezingen in Armenie, waar ik mocht observeren en waar nu de hel uitgebroken is; en last but not least: een vecht partij met pistool en mes afgelopen weekend: één moet de eerste zijn zullen we maar zeggen. Verder ben ik de liefde van mijn leven tegen gekomen: helaas heeft hij al een vriendin, dus dat schiet ook niet echt op… Mischien dient de vechtpartij wat verdere uitwerking, want ik zie de bezorgde mailtjes me al tegemoet komen. Afgelopen zaterdag lentefeest bij Amerikaanse vriendinnetjes. We kwamen binnen en ik had meteen door: dit is een topfeest! Na enkele biertjes maar besloten wat georgische vrienden van mij te bellen of ze ook wouden komen. Baqaru kwam direct, met onbekende gozer in zijn kielzog, en even later was ook kiki van de partij. Op een gegeven moment word ik door kiki naar buiten geroepen en daar blijken baqaru, onbekende vriend en een georgische groep muzikanten elkaar niet zo aardig te vinden. En natuurlijk moet iedereen zich ermee bemoeien, wat de zaak er niet beter van maakt. Gezien mijn beschonken toestand is het dan ook vreemd dat ik de enige op het feest was die tenminste rustig bleef, mensen van elkaar heb afgetrokken en Baqaru + onbekende vriend naar buiten heb gebonjourd: beste oplossing is gewoon de groepen te scheiden. Helaas bleef onbekende vriend beneden onder het balkon staan schreeuwen en liep hij te zwaaien met een mes, dus toen heb ik hem in een taxi gezet, straks zouden er nog echt gewonden vallen. Binnen bleek er nog steeds vannalles aan de hand te zijn: mensen in paniek, ruzie over het feit dat mensen weg wouden maar niet naar buiten mochten etc etc. Gelukkig was ook dit snel opgelost. Moet wel zeggen dat ik enigzins schrok toen ik hoorde dat onbekende vriend iemand had geslagen met een pistool… Tsjah, dat verwacht je toch niet helemaal. Maar de uitspraak van een van de feestgangers was toch wel geniaal: waarom ga je iemand slaan met een pistool, als je een pistool hebt… Bizar. Gelukkig belde baqaru direct de volgende dag om zijn welgemeende excuses aan te bieden voor zijn eigen gedrag en voor het feit onbekende vriend mee te hebben genomen die een pistool bleek te dragen: terecht! Nou, dit soort dingen gebeuren dus ook in Tbilisi.