En Misha heeft gesproken. De noodtoestand is uitgeroepen voor vijftien dagen. Gisteravond hebben de demonstranten zich verplaatst naar de overkant van de rivier: riki. Een locatie die vannaf mijn kantoor goed te volgen is, omdat mijn kantoor op de andere kant van de oever op een helling staat. In het begin is het er redelijk rustig, maar opeens zien we de politie, het leger, de zwarte mannetjes brigade en de ME twee bruggen oversteken. De menigte raakt in paniek en vliegt alle kanten uit, ook de onze. Door de ‘veiligheidsbewakers’ wordt geschoten met waterkanonnen, rubberkogels en traangasbommen, welke de laatste wij kunnen ruiken/voelen in ons kantoor. De demonstranten vluchten nu ook onze kant van de rivier weer op en de onrusten komen akelig dichtbij. We kunnen ons kantoor niet echt uit. De tv staat constant aan en we zappen van Rustavi2 (Misha’s zender) naar Imedi (de zender van de oppositie) naar de publieke omroepen en naar lokale en minder bekende commerciele televisiezenders. Om 7 uur komt Misha op tv: het is de schuld van de Russen. Hoe kan het ook anders, volgens deze regering zitten de Russen overal achter. Ook wil hij iedereen geruststellen en hoopt hij dat de Georgiers zo wijs genoeg zijn om te kalmeren en het allemaal voorbij te laten gaan. Juist, dat veroorzaakt denk ik eerder irritaties bij Georgische bevolking, dat ze zo betutteld worden, dan dat het men geruststeld.
Uiteindelijk kunnen we om half acht het kantoor uit en is Nana, mijn baas, zo aardig om mij met de auto af te zetten in Vake waar wat Amerikaanse vrienden van ons wonen die wél tv en internet thuis hebben. Wij doen nu al anderhalve maand een poging om dat geregeld te krijgen, maar ja, het is en blijft Georgie. Met een bord pasta met bolognaise saus en nederlandse kaas op schoot (het verhaal van de euroshopper in de supermarkt vertel ik nog wel een andere keer) volgen we alle ontwikkelingen op de voet. Gelukkig is de Georgische college van Wieteke en Lexi erbij om de belangrijkste dingen te vertalen. Om half tien kijken we naar Imedi. En de presentatoren vertellen ons, rustig en kalm, dat ze net te horen hebben gekregen dat de ‘security police’ hun gebouw is binnengedrongen en dat ze niet echt weten wat ze nu moeten doen. Je ziet in de ogen van de presentatoren de angst. Na wat gerommel gaat het beeld op ruis en later op zwart. We zijn verbijsterd, dit is absoluut een onacceptabele zet van Saakashvili, dictatoriaal zelfs. Zoals al eerder vermeld is Rustavi2 een soort van zender van Misha. Maar zelfs zij gaan naar het gebouw toe van Imedi om hun collega’s te ondersteunen en te vragen wat er precies is gebeurd. Er heeft zich een grote groep mensen verzameld bij het gebouw en door de spijlen van het hek zie je de werknemers van Imedi naar buiten komen. De meeste hebben tranen in hun ogen. Ze zijn vastgebonden en geslagen en al hun apparatuur is vernield. Ze mogen niet buiten het hek van hun eigen gebouw komen en zitten opgesloten in Imedi. Even later horen we op rustavi een presentator van Imedi, ze belt, ze zijn door de hekken naar buiten gekomen en rennen nu weg. Ze worden achtervolgt door de politie die er niet voor schuwt om zelfs zwangere vrouwen te slaan en te trappen, de angst en de onmacht is te horen in de stem van de vrouw.
Op elke zender gaat het beeld over op het beeld van de Minister President Zurab Nogaideli. Hij kondigt de noodtoestand af in Tbilisi voor de komende 48 uur. De reden? Er zou geprobeerd zijn een coup te plegen. De reden dat Imedi tv en een andere commerciele zender zijn afgesloten is omdat zij hieraan zouden hebben meegewerkt. Gelukkig houdt de noodtoestand niet in dat niemand meer over straat mag, dus als we willen, kunnen we nog naar huis deze avond. We besluiten toch bij onze vrienden te blijven, mocht er iets deze nacht gebeuren dan kunnen we tenminste internet en de televisie checken.
Vannochtend is het raar stil op de weg. Ik wil een taxi pakken naar mn werk en er stopt één maar er zit al iemand in. Het is een georgisch meisje van een jaar of twintig. De reden dat we een taxi delen is omdat het volgens haar lastig is nu aan taxi te pakken en ze graag hem met mij wil delen. Het lijkt wel of de gehele situatie ook een beetje verbroederd. Ze wenst me veel geluk vandaag en ik haar. Ik voel me schuldig deze situatie in georgie te moeten aanschouwen, want ik vind niet dat de Georgische bevolking dit verdient, ze waren zo hard op weg en nu lijkt alles voor niks…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten