“Kiki, hi how are you? Your still alive? Oh great, yeah me too. Want to drink something tonight? Oh ok, well, call you tomorrow!” “Hi Tatula, how nice of you to call. Yeah I’m fine, and you? Oh, but it’s fine on the streets, you can go out, nothing going on! Ok, call you tomorrow” “Natasha! What, a curfew? No, there is no evening clock after ten, I know for sure, you know what, I’ll call you back soon!”
Lichtelijk geirriteerd bel ik de Nederlandse Ambassade, zijn ze hier in Georgie helemaal gek geworden? Een avondklok? Waarom, er is buiten in Tbilisi niets meer aan de hand. Ik heb vandaag gewerkt, koffie gedronken met 2 nederlandse vriendinnen en ben net nog over straat naar mijn appartement gelopen. Ik krijg Janet aan de lijn. Gelukkig weet ze me te vertellen dat er helemaal geen avondklok is en dat er niks is voorgevallen vandaag. Meteen bel ik Natasha op en spreken we af om die avond bij haar thuis een drankje te doen.
Die ochtend ben ik gewoon naar mijn werk gegaan en hoewel het erg rustig is op straat, voelt het enigzins ook als te rustig. Er zijn nauwelijks kranten, het webnieuws komt ontzettend langzaam op gang (pas om 12 uur een eerste berichtje), de radio is uit de lucht en de normale tv zenders zenden alleen maar saaie tekenfilms uit en nog saaiere romeinse films. Op de staatstelevisie worden misselijkmakende propaganda-filmpjes afgespeeld waarin de oppositie-leiders zwart worden gemaakt door hun vermeende contacten met de Russen en zie je schreeuwende regeringsleden die het in de verste verte niet over politiek hebben, maar het alleen maar op de man spelen. Het voelt een beetje als het volgen van de Amerikaanse verkiezingen: het ontbreken van politieke inhoud en het zwart maken van je opponent op persoonlijke sfeer. Of zoals mijn collega Tamuna zei: ‘Het is alsof je naar een braziliaanse soap kijkt’ (die heb je hier veel, wel na gsynchroniseerd natuurlijk).
Het enige politiek inhoudelijke nieuws krijg ik via internet mee. Er blijken in Batumi toch een aantal studenten te zijn gaan protesteren, terwijl dat in de de noodtoestand verboden is. Ze willen zich niet aansluiten bij de oppositie en hebben dit duidelijk naar de oppositie gecommuniceerd, maar ze willen aangeven dat zij het absoluut niet kunnen vinden hoe de overheid heeft gereageerd op de protesten en dat dat in een democratische rechtsstaat ongepast is. Op het laatste moment, terwijl ze zich aan het verzamelen zijn voor de universiteit, spreken ze af het toch niet door te zetten, vanwege de afschuwelijke beelden die ze gisteren op tv hebben gezien en de angst voor represailles. Helaas blijkt de ‘security police’ ingelicht te zijn over hun vermeende plannen en worden ze hardhandig in elkaar geslagen. Ook hier wordt traangas niet geschuwd. Er blijkt zelfs een vijf maanden zwangere vrouw in het ziekenhuis te liggen, waarvan niet duidelijk is of het kindje het overleeft.
Voor ik naar Natasha ga, eet ik wat met mijn huisgenootjes, Maartje en Wieteke en twee vriendinnetjes van ons, Tiphaine en Helve. Dan krijgt Wieteke opeens een sms’je van haar collega Soso: Misha is op de televisie! Hoewel we geen kabel hebben, kunnen we de staatstelevisie toch, met veel ruis en zonder geluid, ontvangen. Direct wordt de tv natuurlijk aangezet en in spanning wachten we op een volgend sms’je van Soso met een korte vertaling van de boodschap van Misha. Hij heeft de presidentiele verkiezingen vervroegd naar 5 januari, dat is ongeveer een jaar eerder dan gepland. Het blijkt dat de Amerikanen en onze enige echte Solano hem onder druk hebben gezet: als je de verkiezingen niet vervroegd: geen NATO en EU Neighboorhood policy meer. Als er iets is waar Misha zijn gehele presidentiele tijd voor gestrijd heeft, dan is het wel het lidmaatschap van de Navo en alle Georgische burgers voelen zich Europeanen en hopen dat Georgie ooit lid kan worden van de EU. De enige keus die hij dus had, was de verkiezingen vervroegen.
Maar Misha is niet dom, Misha weet heel goed wat hij doet. Het grote pijnpunt tijdens de demonstraties waren de parlementaire verkiezingen, niet eens de presidentiele. Het is praktisch onmogelijk voor de oppositie om tegenkandidaten te vinden die goed genoeg zijn. Tevens moeten ze binnen 3 dagen met wienig financiele middelen een campagne opzetten. Het ziet er nu naar uit dat Misha de verkiezingen weer zal winnen, simpel om het feit dat er geen beter alternatief is.
Hoewel de parlementaire verkiezingen niet per se vervroegd zijn heeft Misha wel aangekondigd dat er, op 5 januari tijdens de presidentiele verkiezingen, ook een referendum gehouden zal worden. Een referendum om te kijken of de bevolking van Georgie de parlementaire verkiezingen vervroegd wil hebben naar de lente. Ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen, we zullen zien.
Ongeveer een uur na Misha ‘prachtige’ toespraak word ik gebeld door Natasha. Haar moeder heeft haar overbezorgd gebeld en wil dat ze naar haar huis komt in Tschneti, ongeveer een half uur rijden van Tbilisi. Ze moet daar dus de nacht blijven en helaas moet onze afspraak verzet worden. Door de krankzinnige gebeurtenissen van afgelopen dagen zijn al onze afspraken al niet doorgegaan. Dit weekend moest za al naar haar moeder in Tschneti en toen ze terug was op maandag had ik helaas al andere plannen. Op woensdag zouden we samen óf naar de opening van een kledingwinkel gaan óf naar de opening van een kunst galerij. Doordat ik het kantoor anderhalf uur lang niet uit kon vanwege de demonstratie moest het helaas afgezegd worden. Aan de ene kant gaat het leven in Tbilisi gewoon door, aan de andere kant durven Georgische vriendinnen van mij twee dagen hun huis niet uit en bellen ze ongerust of ik niet te dicht bij de ramen sta, omdat dat gevaarlijk kan zijn. Hopelijk is vandaag weer wat rustiger. Op mijn werk zijn ze tenminste kalm en gaan ze ervan uit dat het allemaal weer goed gaat. Ik heb al een uitnodiging voor een borrel vanavond en ook het webnieuws bericht geen onregelmatigheden. Ik ben benieuwd, we zien wel: hier in Georgie ben je nooit zeker van iets, dat is één ding dat zeker is…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten